Pensioenverdriet

Ik zit in een serieuze mentale dip, en wel hierom.

Morgen, 29 november, word ik 60 jaar.

Moest er geen pensioenhervorming zijn geweest dan was vandaag mijn laatste werkdag.

Niet dus.

Ik geef toe dat ik met de pensioenhervorming niet gelukkig was. 

De eerste pensioenhervorming werd onder het ministerschap van Vincent Van Quickenborne, in een vorig leven bekend als Senator Q, vastgelegd in de wet van 28/11/2011 houdende diverse bepalingen, de artikelen 85 tot 128, en dit in een drafje waardoor er nadien een zogenaamde "herstelwet" is moeten verschijnen, hetgeen er wel degelijk op wijst dat die hele hervorming zonder al te veel nadenken door het parlement is gesluisd.

Volgens die hervorming kwam ik niet langer in aanmerking op op 60 jaar met vervroegd pensioen te gaan.

In mijn eerste jaar als werknemer kwam ik 4 dagen te kort om dat jaar mee te laten tellen in de vereiste loopbaanjaren.

Met andere woorden, ik ben in mijn jeugd iets te lang blijven hangen in "sex and drugs and rock and roll", hetgeen mij nu een beetje zuur opbreekt, maar soit.

Ik heb mij al vlug kunnen verzoenen met het feit dat ik wat langer aan de slag moet blijven.

Maar.

Ik heb mijn moeder jaren geleden beloofd om, zodra ik mijn pensioen nam, en zij niet meer op een menselijke manier zelfstandig zou kunnen wonen, haar bij mij in huis zou nemen om voor haar oude dag te zorgen. Zij is nu 86 jaar en de eerste tekenen van dementie dienen zich aan. Ik ben bang dat ik vóór mijn pensioen haar in een rusthuis zal moeten stoppen, dumpen zeg maar.

Dat ik dit niet kan doen wringt mij zo veel meer dan het feit dat ik langer moet werken, dat ik vandaag een beetje over mijn toeren ben.

In een impulsieve bui heb ik een mail gestuurd naar Vincent VQ, huidig burgemeester van Kortrijk.

Die mail was niet erg vriendelijk, dat geef ik grif toe.

Toch heeft VVQ zich de moeite getroost om mij te antwoorden, weliswaar met een politiek antwoord, maar toch, het siert hem, en dat heb ik hem ook gemaild.

Een en ander heeft geresulteerd in een geanimeerd mailverkeer, waarover ik niet zal uitweiden.

VVQ is niet meer de Senator Q van jaren geleden.

Hij heeft intussen een voor hem succesvol politiek parcours afgelegd, met als orgelpunt het burgemeesterschap van Kortrijk waarbij hij de tjeven uit het stadhuis heeft verjaagd.

Je moet het maar doen als oud-Amadees.

Als je het politieke parcours van VVQ volgt, kan je eigenlijk niets ander zeggen dan dat hij een politiek opportunist is. Ik wil hier de oefening niet maken, maar met een eenvoudige Googlezoektocht kan je het politieke CV van Quicky wel vinden.

Ik heb VVQ niet echt gevolgd, maar waarin ik hem echt heb kunnen appreciëren is zijn werk in het genocideproces tegen de zionistische oorlogsmisdadiger Ariël Sharon wegens de moorden op Palestijnse vluchtelingen in de kampen van Sabra en Shatila in september 1982.

Ach, ik heb Q altijd wel een sympathieke gast gevonden, alleen jammer dat hij zijn oorspronkelijke rode eieren in een blauwgeschelpt nest heeft geworpen via een Vlaams-nationalistische omweg.

Poëziewedstrijd

Onlangs werd ik genomineerd op de shortlist van een gedichtenwedstrijd en dit voor het eerst in mijn scribentenleven. Het is bij die nominatie gebleven. Mijn gedicht werd niet bekroond, ook niet met een "eervolle vermelding". Ik had ook niets anders verwacht.

Ik was al tevreden met die nominatie. Ik heb mijn gedicht mogen voordragen tijdens de prijsuitreiking en het wordt opgenomen in een bundel. 

Veel stelt het allemaal niet voor. Het is en blijft amateurisme. 

De nominatie kwam dan ook als een complete maar aangename verrassing.

 "Ledigheid is des duivels oorkussen" zegt een spreekwoord. Ledigheid staat voor luiheid, een non-bezigheid waaraan ik mij wel eens durf te bezondigen. Lang duurt het echter nooit. Tijdens deze lichamelijke inactiviteit blijken mijn hersenen op volle toeren te draaien. Er stromen dan de meest uiteenlopende gedachten en ideeën zo maar zonder de minste aanleiding door mijn grijze cellen.

Soms, heel soms, voor zover mijn ordeloze gedachten ergens in mijn herinnering blijven hangen, ontstaat er iets, een aanzet tot een scribentenschrijfsel, zoals dit bericht op mijn blogje.

Soms, heel soms, monden mijn hersenspinsels uit in de aanzet tot een gedicht.

Als er zich dan een wedstrijd aandient durf ik al eens iets inzenden, evenwel zonder de minste ambitie.

Zo ook dus voor de poëziewedstrijd van de stichting "Ongehoord" in Rotterdam of all places.

Het thema was zoals de naam van de stichting, "Ongehoord".

Daar kan je natuurlijk meerdere kanten mee uit.

Gezien de belabberde toestand van mijn gehoororganen heb ik het thema dan ook letterlijk genomen.

De meeste gedichten die worden ingestuurd voor dat soort wedstrijden zijn van het toegankelijke genre. Men zal er weinig hermetische schrijfsels tegen komen. Zulke wedstrijden zijn dan ook niet bedoeld voor dichters waarvan je de maat van hun schoenen, hun eetgewoonten en hun diepste hersenkronkels moet kennen om maar iets te begrijpen van hun schrijfsels.

De prijsuitreiking vond plaats op zondag 16 november in het Biliotheektheater in Rotterdam.

Na lang aarzelen heb ik dan toch beslist om mijn reisangst te trotseren en er naar toe te gaan.

Achteraf gezien heb ik er goed aan gedaan, en dit om diverse redenen.

Ik heb mijn reisangst weer eens overwonnen.

Ik ben eens in Rotterdam geweest. (en dit voor het eerst).

Ik heb mijn gedicht kunnen voordragen voor een publiek. (en dit voor het eerst)

Ik ben teruggereisd met de Thalys (en dit voor het eerst) van Rotterdam naar Brussel. De terugreis op zich was ook al een aangename ervaring.

Mijn gedicht wordt opgenomen in een bundel (en dit voor het eerst) met alle genomineerden.

Ik ben weer een leuke ervaring rijker die mij zal aanzetten om verder te doen.

Dat NV-A extreemrechts is wordt met de dag duidelijker

Na het benadrukken van hun extreemrechts profiel heeft na Theo Francken en Jan Jambon nu ook Ben Weyts dezelfde fascistoïde kaart getrokken.

Weyts was samen met Francken op een verjaardagsfeest van de oprichter van de veroordeelde en verboden paramilitaire organisatie VMO en oud-senator Bob Maes.

(lees hier: http://aff.skynetblogs.be/archive/2014/10/13/ben-weyts-en-theo-francken-op-feestje-voor-oud-vmo-leider.html)

Bob Maes was lid van het VNV en na WOII senator voor de Volksunie en dus ook oprichter van de knokploeg van de Volksunie.

Dit is het zoveelste feit en het zoveelste bewijs dat de NV-A qua extreemrechtse identiteit niet moet onderdoen voor het Vlaams Belang. Ik zie het verschil al lang niet meer.

De uitspraak van Jambon was fout, maar hij had zijn redenen.

Een tijdje geleden zond ik een tweet de wereld in waarin ik mij afvroeg of de stilte die Jan Jambon bewaarde voor en tijdens de regeringsonderhandelingen waren ingegeven door angst om door domme uitspraken te doen hij een eventuele ministerportefeuille mis te lopen.

En zie, hij is nog maar anderhalve dag minister of zijn eerste domme uitspraak is er.

Die man laat elke gelegenheid die hij krijgt om te zwijgen aan zich voorbij gaan.

Is het wel echt domheid of is het gewoon een kwestie van provoceren?

Ik schat een beetje van beide.

Men moet zijn uitspraken onder de loep nemen, er een beetje de techniek van close reading op toepassen.

De uitspraken die Jambon deed kwamen als reactie op de aantijgingen dat hij op een bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds was geweest en die groep oud-oostfronters had toegesproken.

‘Ik daag iedereen uit één zin, één tekst te vinden waarin ik de collaboratie verdedig'

Als je politieke ambities hebt kan je inderdaad maar beter niets op papier zetten dat je tijdens je hele carrière kan achtervolgen, maar dat wil nog niet zeggen dat hij de collaboratie niet verdedigt.

Van zijn Grote Leider is er wel een tekst waarin hij de verdediging opneemt van oostfrontstrijders.

Ik citeer een stukje uit een oudere blogpost, zie deze link: http://walthersbemoeienissen.blogspot.be/2013/10/gewoon-rechts-of-extreem-rechts-bis-de.html

“In de Standaard las ik dat Bart De Wever over het Sint-Maartensfonds in een blad, genaamd "Meervoud", dat ik verder niet ken, over het Sint-Maartensfonds heeft geschreven, en ik citeer uit De
Standaard: "In hoofdzaak (gaat het om) een verzameling van bejaarde mensen, die collectief hun jeugdjaren willen herbeleven, inclusief het opvoeren van een aangebrande morfologie en fraseologie." en verder: "Hier voert men een hoogmis op van het eigen idealisme de eigen opoffering. Ten minste die eigenschappen kan men van deze mannen, die vrijwillig naar het bloedigste slagveld van de voorbije eeuw trokken, moeilijk loochenen."
De laatste quote die De Standaard aanhaalt kan best dienen als ontluisterend voorbeeld van het gedachtegoed van "De Grote Leider". Lees en huiver: "Dat is precies de reden waarom ze voor het hele Vlaams-nationalisme een bijzondere plaats blijven innemen." Einde citaat.”

Het verdedigen van de collaboratie zit wel degelijk ingebakken in de structuren van de NV-A

'De collaboratie was een fout. De Vlaamse beweging is tientallen jaren geïsoleerd geweest'

Dus, de collaboratie was fout omdat het als gevolg had dat de Vlaamse beweging tientallen jaren geïsoleerd is geweest.

Dat de collaboratie fout was omdat men daarmee een misdadige fascistische dictatuur steunde komt waarschijnlijk niet in zijn gedachten.

'De collaboratie was fout, maar die mensen hadden hun redenen.’

Dat de collaboratie fout was wisten we al, maar om de verkeerde redenen.
De redenen welke de collaborateurs hadden waren wellicht minder fout.
Is deze uitspraak niet in contradictie met de eerste?
Is deze uitspraak iets anders dan de verdediging van de collaboratie?

‘Ik was er niet bij'

Dit is niet meer dan een goedkoop kinderachtig en dom excuus om zich er van af te maken.

En, ten slotte, om achteraf te zeggen dat aan zijn woorden een verkeerde interpretatie werd gegeven, is al even goedkoop, kinderachtig en dom.

Als je gaat spreken op een bijeenkomst van Alte Kameraden van de Vlaamse-Waffen-SS dan vergoelijk je de daden van die nazi’s en behoor je tot die club, punt.

Theo Francken stroopt de mouwen op.

Het zat er aan te komen. Een xenofoob op de post Asiel en Migratie. Volgens een oud NV-A-lid zelfs een regelrechte racist. (lees onder meer hier: http://aff.skynetblogs.be/archive/2012/01/30/waarnemend-vnv-leider-francken-mailt.html)

Zijn stoerdoenerij na anderhalve dag staatssecretaris te zijn getuigt van weinig intelligentie. Hij zou liefst persoonlijk alle asielzoekers de grens over zwieren. (Internationale) wetten en regels zijn waarschijnlijk ballast voor deze VNV-er.

Asielzoekers zijn tot nader order profiteurs en criminelen. Buiten met dat uitschot.

Dat er intussen uit een onderzoek van de KUL en de ULB is gebleken dat asielzoekers wel degelijk economisch actief zijn en zich integreren na een aanpassingsperiode legt Francken maar al te graag naast zich neer. (zie hier: http://www.demorgen.be/binnenland/asielzoekers-slaan-niet-op-de-vlucht-voor-werk-a2087777/) Als hij zegt dat het criminelen zijn, dan zijn het criminelen, basta.

Hij hoopt te scoren, dat zit natuurlijk ook achter zijn uitspraken. Hij heeft gezien dat zijn voorgangster Maggy De Block nogal wat stemmenwinst heeft behaald met haar strikte asielbeleid. Daar heeft hij wel oren naar. Met het stampen naar de meest kwetsbare mensen valt in Vlaanderenistan nog wat te verdienen. Plus, hij moet de pas verworven stemmen die van het Vlaams Belang werden gekaapt te vriend houden.

Hij wil niet alleen een pak meer asielzoekers uitwijzen, desnoods manu militari, maar hij wil ook opnieuw gezinnen met kinderen opsluiten in asielcentra, of moderne concentratiekampen. Hiervoor werd ons land al twee maal veroordeeld. (zie hier: http://www.jeugdrecht.be/custom_output.php?action=printobject_pdf&class=nieuws&id=212)

Geen probleem echter voor Francken.

Wie heeft het Vlaams Belang nodig als je NV-A hebt met fascistoïde sujetten als Francken en co.

 

Kaaimantaks! Doorkijkbelasting! Wadde?

Gwendolyn Rutten, voorzitter van Open-VLD en voetveeg van NV-A gaat er in de media prat op dat zij samen met haar onderhandelingspartners een soort van constructie heeft uitgewerkt om het meestal zwarte kapitaal van ondernemers en andere grootverdieners die huiverachtig worden bij het horen uitspreken van het woord belastingen, alsnog te belasten.

Dat moet men kaderen in de filosofie van "zien jullie wel dat wij ook aan de grootkapitalisten durven raken". Hoe men dit in de praktijk gaat aanpakken daarover vernemen we niets. 

Gwenny laat uitschijnen dat de coalitiepartners iets nieuws hebben bedacht. Niets is echter minder waar.

In het wetboek van de inkomstenbelastingen van 10 april 1992 staat een artikel 307 dat zegt dat men het bestaan moet vermelden van buitenlandse rekeningen met inbegrip van de rekeningnummers. ook levensverzekeringen in het buitenland moeten worden aangegeven evenals juridische constructies aangeven. Dit geldt eveneens voor vennootschappen die elke storting aan een belastingparadijs van meer dan €100.000 moet aangeven. (zie de link: http://ccff02.minfin.fgov.be/KMWeb/document.do?method=view&nav=1&id=91c7991e-35a5-4730-96c5-1c5dd721afb2&disableHighlightning=true#findHighlighted)

In uitvoering van die wet bestaat er een K.B. van 6 mei 2010 dat een opsomming geeft van zgn. belastingparadijzen, 30 in totaal. Om van een belastingparadijs te kunnen spreken moeten deze landen een vennootschapsbelastingtarief hanteren die minder dan 10% bedraagt.
Deze aangifteplicht is verder geconcretiseerd in een circulaire van 30 oktober 2010. (zie deze link: http://ccff02.minfin.fgov.be/KMWeb/document.do?method=view&id=dc2039d3-f30b-4829-b41c-0f7b27f427d3&caller=1#findHighlighted)

Behoudens de verplichte melding van storting van meer dan €100.000, staat er nergens dat men ook de hoeveelheid pecunia die op die rekeningen staat bekend moet maken aan de fiscus. En daar houdt het dan ook meestal op.

Die belastingparadijzen kennen allemaal een strikt bankgeheim. Hoe Gwendolyn en co. die landen op andere fiscale gedachten zal kunnen brengen is mij een compleet raadsel. Blijkbaar weet ze het zelf ook niet en is dit een afleidingsmanoeuvre om de mensen een rad voor ogen te draaien, ingegeven door de vele beschuldigingen dat deze regering het geld weeral voornamelijk haalt bij de gewone werkmens.

De huurlingenwet! ¿Que?

NV-A-Kamerlid Theo Francken wil de zogenaamde “huurlingenwet” van 1979 activeren om teruggekeerde Syriëstrijders te bestraffen.
 

Wat is dat eigenlijk die befaamde huurlingenwet? Hoezo activeren?

Deze twee vragen kunnen modale krantenlezers zich stellen.

Ik zal trachten om een beetje duidelijkheid te scheppen over wat, wanneer, hoe en waarom.

Welke wet?

Om te beginnen, het gaat over de wet van 1 augustus 1979 betreffende diensten bij een vreemde leger- of troepenmacht die zich op het grondgebied van een vreemde Staat bevindt.

(Zie voor de tekst deze link: http://www.ejustice.just.fgov.be/cgi_loi/loi_a1.pl?DETAIL=1979080130%2FN&caller=list&row_id=1&numero=1&rech=5&cn=1979080130&table_name=wet&nm=1979080103&la=N&chercher=t&dt=WET&language=nl&choix1=EN&choix2=EN&fromtab=wet_all&nl=n&sql=dt+contains++%27WET%27+and+dd+%3D+date%271979-08-01%27and+actif+%3D+%27Y%27&ddda=1979&tri=dd+AS+RANK+&trier=afkondiging&dddj=01&dddm=08&imgcn.x=31&imgcn.y=7)

Deze wet werd slechts één maal aangepast, nl. door de wet van 22 april 2003 ertoe strekkende het Belgische recht in overeenstemming te brengen met het Internationaal Verdrag tegen

aanwerving, het inzetten, de financiering en de opleiding van huurlingen, aangenomen te New York op 4 december 1989.

De aanpassing kwam er enkel in het kader van de ratificering van een internationaal verdrag, hetgeen de titel voldoende duidelijk maakt.

De geschiedenis van de wet van 1 augustus 1979

Men zou kunnen denken dat het oorspronkelijk wetsontwerp werd ingediend in de regeerperiode of die net vóór de periode waarin de wet werd gestemd en goedgekeurd.

Niets is minder waar.

Het betreft dus een wetsontwerp en niet een wetsvoorstel, en werd dan ook ingediend door de toenmalige regering. Een wetsvoorstel wordt ingediend door een of meer parlementairen.

Het ontwerp werd ingediend op 14 november 1967 en volgens de Memorie van Toelichting (MvT) werd dit ontwerp “grotendeels ingegeven door een ontwerp dat de Regering in 1965 bij de Kamer van Volksvertegenwoordigers heeft neergelegd en dat tot doel had de voorwaarden te bepalen voor aanwerving voor de dienstneming in een leger- of troepenmacht op het grondgebied van de Democratische Republiek Kongo.” (Zie voor de tekst van de Memorie van Toelichting bij het wetsontwerp deze link: http://www.dekamer.be/digidoc/DPS/K2004/K20040719/K20040719.PDF)

In feite was de regering en ook de kamer er dus al mee bezig sinds 1965. (Zie wetsontwerp van 15 maart 1965 http://www.dekamer.be/digidoc/DPS/K2106/K21062105/K21062105.PDF)

Men ging er blijkbaar van uit dat er Belgen zouden worden ingelijfd bij een leger- of troepenmacht op het grondgebied van de Democratische Republiek Kongo.

Aangezien men tot doel had de voorwaarden te bepalen voor zulke aanwervingen, kan men er van uit gaan dat het niet de bedoeling was om deze aanwervingen in eerste instantie te verbieden.

In 1967 echter had Kongo  echter al woelige tijden gekend.

De Eerste Republiek (1960-1965) was ten einde, Eerste Minister Lumumba was vermoord en President Kasavubu werd in 1965 door Mobutu afgezet. Zowel de Belgische regering als de CIA steunde Mobutu.

Mobutu kreeg op zijn beurt af te rekenen met rebellie, onder meer in de koperprovincie Katanga waar Moïse Tshombé al kort na de onafhankelijk de onafhankelijkheid had uitgeroepen.

Vanuit Katanga werd in 1967 een putsch georganiseerd tegen Mobutu met als doel om Tshombé terug in het zadel te helpen.

Tshombé werd daarin gesteund door huurlingen, waaronder de Belg Jean Schramme, en de Franse huurling Bob Denard.

Er werd hiervan geen gewag gemaakt in de MvT, maar het leidt mijns inziens geen twijfel dat deze gebeurtenissen in Katanga mee aanleiding hebben gegeven tot het wetsontwerp betreffende diensten bij een leger- of troepenmacht die zich op het grondgebied van een vreemde Staat bevindt. In het verslag (http://www.dekamer.be/digidoc/DPS/K2004/K20040729/K20040729.PDF) wordt wel verwezen naar de gebeurtenissen in Kongo, maar niet expliciet naar het probleem van huurlingen.

Het is pas in een amendement van kamerlid  Le Greve dat er naar huurlingen verwezen werd. Dit amendement werd trouwens verworpen.

Er kwamen nog amendementen, o.a. om de wet te beperken tot het grondgebied van de Democratische Republiek Kongo, maar de regering wenste een meer algemene wet en ook dat amendement werd verworpen.

Wat wel werd aangehaald in de MvT is de wet van 11 juni 1937 (dit werd ook een gelegenheidswet genoemd) waarbij de non-interventie van België in de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) wordt gewaarborgd. In de MvT wordt expliciet vermeld dat deze wet tot voorbeeld heeft gestrekt bij de voorbereiding van het wetsontwerp (van 14/11/1967). Tijdens deze burgeroorlog vochten naar schatting 1.700 Belgen mee aan de zijde van de Internationale Brigades, tegen de nationalisten van Franco. Dit waren geen echte huurlingen in de commerciële betekenis van het woord, eerder vrijwilligers en idealisten, maar toch zal ook dit gegeven van invloed zijn geweest op het wetsontwerp van 14/11/1967.

De laatste handeling in het kader van het wetsontwerp van 14/11/1967 was een amendement van kamerlid Saintraint op 5 februari 1968.

En toen werd het stil gedurende 10 jaren en 8 dagen. Het oude wetsontwerp werd opnieuw op de agenda van de commissie Buitenlandse Zaken geplaatsts door de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken, Henri Simonet.

Op 13 februari 1978 werden de debatten aangaande het wetsontwerp hervat met een amendement van kamerlid Glinne om de dienstneming, vertrek of doorreis [welke] uitsluitend door idealistische beweegredenen zijn ingegeven buiten het verbod te stellen.

De heer Glinne was voorstander van een gelegenheidswet zoals deze van 11/1/1937 over de Spaanse burgeroorlog, maar zijn voorstel haalde het niet.

In het verslag wordt deze keer wel verwezen naar het probleem van huurlingen, met name in de Derde Wereld en vooral naar Belgische huurlingen in Shaba en Angola. (http://www.dekamer.be/digidoc/DPS/K2023/K20231924/K20231924.PDF)

Uiteindelijk werd de wet gestemd en goedgekeurd, en verscheen ze in het staatsblad van 24 augustus 1979.

Zoals reeds vermeld werd de wet aangepast in 2003 om in orde te zijn met het Internationaal Verdrag tegen aanwerving, het inzetten, de financiering en de opleiding van huurlingen, aangenomen te New York op 4 december 1989.

Terug naar de vraag van Theo Francken om deze wet te activeren

Om deze wet te activeren is er een Koninklijk Besluit nodig, een zogenaamd uitvoeringsbesluit. Dit volgt uit artikel 2 van de wet.

Dat K.B. moet eerst in de ministerraad worden overlegd. Zolang er geen regering is, is er ook geen ministerraad. De uitvoering zal dus nog even op zich laten wachten.

Theo Francken beoogt de bestraffing van teruggekeerde Syriëstrijders.

Nochtans zijn er andere vrijwilligers, idealisten en huurlingen die naar het Midden-Oosten of elders vertrekken om te vechten of om logistieke steun te verlenen.

Sommige Belgische ex-militairen zouden op zoek gaan naar een job in wat de sector van de particuliere militaire – en beveiligingsbedrijven genoemd wordt. Denk maar aan Blackwater. (Zie dit artikel:  http://www.mo.be/artikel/belgische-huurlingen-de-nieuwe-generatie)

Op deze website http://www.dangerzonejobs.com/artman/publish/index.shtml kan er gesolliciteerd worden naar een huurlingenjob. De initiatiefnemer van deze site gaat er prat op al 22.000 betalende leden te hebben. Dat wil uiteraard niet zeggen dat er evenveel huurlingen via deze site aan een job werd geholpen.

Zou Francken o.a. ook de vrijwilligers van Christenen voor Israël waarvan sommigen in het zionistische leger dienstdoen beogen? Waarschijnlijk niet. Vrijwilliger zijn bij een buitenlands leger betekent niet dat men per se moet deelnemen aan gevechten, zoals bijvoorbeeld in het vrijwilligersproject Sar-El van het Israëlisch leger. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Sar-El)

Als de huurlingenwet dan toch wordt geactiveerd, dan moeten alle personen die van welke troepenmacht dan ook deel uit maken in een vreemde staat geviseerd worden.

Deze wet enkel toepassen op teruggekeerde Syriëstrijders is al te selectief en dient enkel het anti-moslim debat van (extreem)rechts.

Van Ranst krijgt er weer van langs in Joods Actueel

Op de website van Joods Actueel (JA) haalt dokter Benny Scharf zwaar uit naar viroloog Marc Van Ranst naar aanleiding van dienst openlijke reacties op de bloedbaden in Gaza. (Zie deze link: http://joodsactueel.be/2014/08/10/jodenhaat-open-brief-van-dr-benny-scharf-aan-zijn-collega-marc-van-ranst/)

In een tweede artikel op JA worden de zgn. leugens van Van Ranst "doorprikt". (Zie deze link: http://joodsactueel.be/2014/08/10/de-baarlijke-leugens-van-marc-van-ranst/)

Het is echter nog niet gedaan, in een derde artikel, vermomd als opiniestuk, (zie deze link: http://joodsactueel.be/2014/08/10/opinie-over-het-historisch-krediet-van-de-joden/), wordt al even hard uitgehaald naar dokter Van Ranst door journalist Hans Knoop. Deze laatste is bekend geworden door de rol die hij speelde bij de ontmaskering en arrestatie van de oorlogsmisdadiger Pieter Menten, een Nederlandse veroordeelde oorlogsmisdadiger en SS-er.

Laat mij beginnen met dr. Scharf.
Hij beschuldigt Van Ranst openlijk van jodenhaat. Waar hebben we dat nog gehoord?
Van Ranst zou misbruik maken van zijn status om, en ik citeer: "het virus van de jodenhaat te verspreiden".
Scharf hanteert daarbij een techniek die zo uit een cursus "Hoe word ik een goed fascist" kon geplukt zijn.
De vraag "Hebt u, mijnheer Van Ranst, opgeroepen..." of "....., uw stem laten horen....", waarna steevast wordt verwezen naar algemeen bekende conflicten in de wereld, zoals de bezetting van Tibet door China, de rol van Rusland in Oekraïne of de actuele toestand in Irak en Syrië.
Dit is een welbekende tactiek om de ander van selectieve verontwaardiging te beschuldigen.
Jammer eigenlijk dat Benny Scharf een jood is, hij zou een uitstekend jezuïet kunnen geweest zijn.

Laat mij de niet erg eerbiedwaardige dokter Scherp ook een paar vragen stellen.

Hebt u, mijnheer Scharf, ook verontwaardigd gereageerd bij het vernietigen van huizen, olijfboomgaarden, en gehele Palestijnse dorpen al minstens sinds 1948?

Hebt u, mijnheer Scharf, ook verontwaardigd gereageerd telkens er weer illegale nederzettingen worden gebouwd op Palestijns grondgebied?

Hebt u, mijnheer Scharf, ook verontwaardigd gereageerd bij elk Palestijns kind dat werd gedood, vermoord?

Hebt u, mijnheer Scharf, ook verontwaardigd gereageerd telkens de zionistische staat een VN-resolutie naar de prullenmand verwees?

Hebt u, mijnheer Scharf, ook verontwaardigd gereageerd na de bloedbaden in Sabra en Shatila?

Zoals u zelf schrijft, de lijst is lang.
"Ellenlang de lijst van WERKELIJKE misdaden tegen de menselijkheid, waar u blijkbaar selectief stom voor blijft!!" Dit zijn de woorden van dr. Scharf, tot en met de hoofdletters, die daarmee in elk conflict in de wereld misdaden tegen de menselijkheid ziet, behalve in de gruweldaden van het nazionistisch regime tegenover de Palestijnse bevolking.

In het tweede artikel tegen Van Ranst waarin zijn verklaringen in Terzake worden "doorprikt", wordt beweerd dat de meeste Belgische joden het eens zijn met het zionisme en met de opiniestukken in JA, of het artikel moet vol leugens staan natuurlijk.
In lees o.a. het volgende: "Tijdens het galadiner van de Joodse koepelorganisatie CCOJB in Brussel enkele maanden geleden zei voorzitter Sosnowski tegen de aanwezige premier Di Rupo: “Ik ben fier dat ik een zionist ben en dat is het geval voor de overweldigende meerderheid van Joden in België”.

Dat een meerderheid van Belgische joden zionist zou zijn, tot daar aan toe, maar een overweldigende meerderheid, daar heb ik grote twijfels bij.
De meeste joden wonen in Antwerpen waarvan een kwart charedisch.
Van Ranst verwees in Terzake naar de organisatie Neturei Karta, een streng charedische organisatie die zich verzet tegen de vestiging van de Staat Israël, omdat men vindt dat de Joden op de Messias moeten wachten alvorens ze uit ballingschap verlost worden. Volgens JA hebben ze slechts 4 à 5 leden en worden ze door de meeste joden verguisd en zijn ze zelfs niet welkom in de Antwerpse synagogen. De beweging staat bekend om haar heftige anti-zionistische protesten. De leden zijn vaak te zien bij Palestijnse demonstraties in Israël en de Verenigde Staten.
(Over Neturei Karta lees je meer hier: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/diversen/8395-neturei-karta-charedische-orthodoxe-joden-tegen-israel.html)

Over de uitspraken van Van Ranst schrijft JA nog dit: "Met een goed functionerend Centrum voor Gelijke Kansen zouden deze uitspraken hem al lang zuur opbreken."
JA is dus van oordeel dat het Centrum voor Gelijke Kansen slecht functioneert. Blijkbaar moet het Centrum ten strijde trekken tegen elke kritiek op Israël en zijn acolieten, hoe terecht ook, want wie kritiek heeft op het "uitverkoren volk" is een antisemiet.

In het opiniestuk van Hans Knoops wordt verwezen naar vier "incidenten waarbij – indien opzet en kwader trouw bewezen! – sprake zou kunnen zijn van een oorlogsmisdaad. Dat betreft de dood van de vier kinderen aan het strand in Gaza, waarvoor premier Nethanjahu publiekelijk excuses heeft aangeboden en drie beschietingen op scholen waar burgers bescherming zochten. Israël onderzoekt die incidenten en indien de uitkomst zal zijn dat er willens en wetens op die scholen geschoten is en burgers daarvan het slachtoffer werden zullen (zoals in vorige gevallen) de verantwoordelijken zich in Israël voor de rechter moeten verantwoorden."
Dat Israël die "incidenten" onderzoekt is hetzelfde als Freddy Horion het onderzoek laten doen naar de moorden die hij heeft gepleegd.

Dokter-viroloog Marc Van Ranst is een anti-zionist, geen antisemiet
Joden als dokter Scherp, Freilich en gelijkgezinden, gooien antisemitisme en antizionisme op één hoop. Veralgemenen kunnen ze goed. Alle antizionisten zijn antisemieten en alle Palestijnen, zelfs kinderen, zijn aanhangers van Hamas en dus per definitie terrorist.
Gemakkelijk, dat wel, dan kan je elke kritiek op de zionistische entiteit beschouwen als antisemitisme, dan hoef je Gaza niet selectief te bombarderen, dan maakt het niet uit hoeveel vrouwen, kinderen, ouderen en andere gewone burgers vermoord worden, dan kan je elke agressieve actie afdoen als zelfverdediging.

Of men mij bestempelt als antisemiet i.p.v. antizionist raakt mijn koude kleren niet. De titel van antisemiet zal ik dan wel dragen als een geuzennaam.

In nood zijn de Vlaamse vrienden van Israël weer welkom bij Joods Actueel.

In 2012, op 10 juni om precies te zijn, verscheen op de website www.nujij.nl een artikeltje geschreven door een zekere Meirav Fonkelsteen - wat hoogst waarschijnlijk een nickname is, maar met Nederlandse familienamen weet je nooit - met als titel: "Israëlische ambassade waarschuwt voor fanatieke website Brabosh".

Het artikel op nujij.nl zegt niet over welke ambassade het gaat, de Nederlandse of de Belgische, ik gok op de Belgische, maar dat maakt niet zo veel uit. Wie de woordvoerder is van de ambassade wordt evenmin vermeld. De inhoud daarentegen is wel duidelijk. De ambassade was wellicht bang van de perceptie. Door de website van Brabosh zou men de indruk kunnen krijgen dat, en ik citeer: "de standpunten van de site die van Israël zijn, wat hoegenaamd niet klopt". En verder nog: "Het laatste wat wij nodig hebben is in de ogen van de Vlamingen gepercipieerd te worden als een stelletje radicale gekken”.

De ambassade was dus vooral bang om imagoschade te lijden.

Veel meer staat er niet in dat korte artikel.

De persoon Meirav Fonkelsteen ken ik verder niet. In Google stuit je enkel op wat artikelen onder die naam gepubliceerd op nujij.nl.

Brabosh is de nickname van Antwerpenaar Hugo Van Minnebrugge die de website van Vlaamse vrienden van Israël beheert, zie deze link: http://brabosh.com.

Deze website is pure propaganda voor de zionistische entiteit en staat vol haat tegen Arabieren in het algemeen en Palestijnen in het bijzonder. Ook linkse partijen en organisaties moeten het dikwijls ontgelden.
Van Minnebrugge verschijn ook op fora zoals http://forum.politics.be/, waar hij onder de schuilnaam thePiano zijn zionistische propaganda en anti-linkse braaksels probeert te slijten.

Twee dagen eerder, op 8 juni 2012, postte iemand met nickname optimist dezelfde boodschap op het joodse forum - nog zo een propagandamachine - (zie deze link: http://www.setbb.com/hetjoodsforum/viewtopic.php?t=6060&sid=c39410799991f321eb283fb4079c4e57&mforum=hetjoodsforum), maar gaf daarbij meer duiding over de persoon Hugo Van Minnebrugge (HVM).
Er staat onder meer te lezen dat HVM in de jaren '70 lid was van de extremistische VMO en ook veroordeeld werd wegens toebrengen van slagen en verwondingen aan Schaarbeekse politieagenten.
In een later stadium van zijn labiele geest zou hij hebben opgeroepen om te stemmen op de PVDA. Later "ontdekt" hij de joden en wisselt hij nogmaals van kamp.
Ziekelijk labiel is dan toch het minste dat je van HVM kan zeggen.
 

Naast Brabosh wordt in het artikel ook de naam Frank Linterhorst genoemd. Beide websites zouden op nujij.nl veel gebruikt worden door zionisten.

Frank Linterhorst die eigenlijk Frank ter Horst heet, is, als je zijn website bezoekt, blijkbaar een godsdienstfanaticus met een al even grote voorliefde voor de zionistische entiteit als Van Minnebrugge. Zie deze link: http://www.franklinterhorst.nl/inhoud.html.

 

Als je nu, in deze tijden van de Gazacaust naar de website van Joods Actueel (JA) gaat kom je een artikeltje tegen waarin de Vlaamse vrienden van Israël (VVVI) worden opgevist als medestanders en pleitbezorgers. 

Zie deze link: http://joodsactueel.be/2014/07/20/veel-vlamingen-steunen-israel-een-van-de-vele-lezersbrieven-die-bij-ons-toekomen/

De VVVI wordt er een "niet- joodse organisatie" genoemd terwijl het in feite uit de fanatieke koker van één persoon komt, nl. Hugo Van Minnebrugge, alias Brabosh.

Nochtans werd de hoofdredacteur van JA ooit door Brabosh een onnozel kieken genoemd. (Zie hier: http://edithlegrand.com/israel-en-de-reuzenpuist/, 3de alinea)
Alle negatieve vermeldingen over Brabosh op JA zijn intussen spoorloos. Hoogst waarschijnlijk is de waarschuwing van de ambassade ook eerst verschenen op JA, maar dat is nog moeilijk te achterhalen.
JA en hoofdredacteur Freilich moesten het meermaals ontgelden op Brabosh.com, maar nu de zionistische entiteit en haar acolieten alle morele steun kan gebruiken zijn halve garen als Van Minnebruge toch weer welkom.

 

Ons kent ons, niet waar, een stelletje radicale gekken.

De door Benno Barnard gevonden taalfout in het gedicht van Charles Ducal

In het artikel over Benno Barnard die het gedicht "As in de mond" van Dichter des Vaderlands Charles Ducal hekelde, schreef ik onder meer over de taalfout die Barnard in de vierde strofe van het gedicht meende gevonden te hebben.

Het ging over deze frase: "Je ogen zagen de tempel verwoesten,...."

Barnard beweerde dat een tempel niet kan verwoesten.

Dat is ook helemaal niet de bedoeling.

Een klein beetje uitleg van een niet-taalkundige leek is misschien toch wel op zijn plaats.

Je zou de bedoelde frase kunnen uitbreiden, dan krijg je dit:

"Je ogen zagen het verwoesten van de tempel,...."

Het werkwoord verwoesten wordt hier gebruikt als zelfstandig naamwoord, waardoor de tempel niet het onderwerp is maar lijdend voorwerp. Het enige werkwoord is in deze frase "zagen" als onvoltooid verleden tijd van zien. "Het" en "van" worden weggelaten.

Er bestaat er trucje om dat de controleren, door simpelweg "wie" of "wat" vóór het werkwoord te plaatsen.

Je krijgt dan de volgende vraag: "Wie zag(en) het verwoesten van de tempel?". Antwoord: "Je ogen".

Je kunt niet vragen: "Wie verwoestte de tempel?", want daarkrijg je in de gecontesteerde frase van het gedicht geen antwoord op.

Een professionele taalkundige kan dit uiteraard veel beter uitleggen.

Moest er iemand zijn die deze uitleg kan weerleggen, verbeteren of aanvullen, graag, ik kan er alleen maar van leren.

Benno Barnard zou beter zijn kennis van de Nederlandse spraakkunst een beetje bijspijkeren vooraleer hij, gedreven door zionistische verblindheid zijn gal spuwt.

Benno Barnard in de bres voor het zionisme

In Joods Actueel - waar anders? - hekelt Benno Barnard (BB) een gedicht van Dichter des Vaderlands Charles Ducal. Deze zure rechtse oprisping verscheen enkel en alleen in Joods Actueel.
Het gaat over het gedicht "As in de mond".
Het gedicht hekelt op zijn beurt de bijbelse arrogantie waardoor de, in het gedicht niet genoemde, joden zich beter zouden voelen dan de, al evenmin genoemde, Palestijnen.

BB, niet-jood, zelfs geen orthodoxe, zoals hij zelf schrijft, beschuldigt Ducal van het een en ander.
Hij vreesde al van bij het aantreden van Ducal als Dichter des Vaderlands dat in de gedichten van "deze communist" (sic) politieke hetzes zouden binnensluipen.
Daarmee is de eerste "beschuldiging" geuit: "deze communist". Dat BB van rechtse signatuur is, en een hekel heeft aan links, is alom geweten.

Verder heeft BB het over de "matige artistieke kwaliteit" van het gedicht - of zou hij het hele oevre van Ducal bedoelen? - en muggenzift hij over een zgn. taalfout in de vierde strofe. En is het wel een taalfout, is het niet gewoon een taalkundig spitsvondigheidje dat niet veel wordt gebruikt in gewone schrijftaal, maar wel in de poëzie? Dat zou ik moeten opzoeken. Ik denk echt niet dat Charles Ducal fouten publiceert.
Elke pietluttigheid is blijkbaar goed om iemand met een ander gedacht neer te sabelen.

Bon, BB heeft een taalfout ontdekt, denkt hij, maar hij ziet ook dingen in het gedicht die er helemaal niet zijn. Zoals de tweede beschuldiging dat Ducal "onmiskenbaar impliciet Hamas steunt".
Blijkbaar kan BB zelf niets zinnigs of onzinnigs verzinnen over Hamas, vandaar dat hij de Nederlandse - en in mijn ogen - zionistische schrijver Leon de Winter aanhaalt die beweert dat Hamas moedwillig de huidige "oorlog" heeft uitgelokt om sympathie en geld te krijgen van naïeve mensen.
Moest dat inderdaad zo zijn, dan heeft het nazionistisch regime toch maar dankbaar gebruik gemaakt van deze uitlokking om zoveel als mogelijk Palestijnse burgers waaronder honderden kinderen te vermoorden. Het is geen oorlog als slechts één van de partijen over gesofistikeerde wapens beschikt en doelbewust ongewapende burgers afslacht.
Daar verspilt BB geen enkel woord aan.
Nu, wat uitlokking betreft hoeft niemand hem iets te leren, zie de lezing,"Leve God, weg met Allah", die hij in Antwerpen gaf en die verstoord werd door opgehitste Moslimjongeren. Saillant detail; hij liet voor deze lezing een bodyguard regelen door VB-er en grote vriend van Israël, Tanguy Veys.
(zie interview in Humo: http://www.humo.be/humo-archief/28254/humo-sprak-met-benno-barnard-ik-heb-spijt-van-alles)
Dan weet je het wel.

Verder stelt hij dat de Palestijnse propaganda ongehoord goed werkt. 
De beste propaganda die de Palestijnen kunnen krijgen zijn de dagelijkse gruwelijke beelden waarvoor niet de Palestijnse burgers verantwoordelijk zijn maar wel de nazionistische haatmachine die Israël is.

Beseft BB wel dat hij zelf behoort tot de joods propagandamachine? 
Domme vraag eigenlijk, want hij weet het natuurlijk maar al te goed en hij doet dat maar al te graag.

Het gedicht is ook verschenen op de website van de PVDA - eigenlijk de website van Solidair - in de ogen van de rechtse BB een "bende extremisten".

Door zich verder af te vragen waarom Ducal geen gedicht schrijft tegen "de jonge moslims in onze straten, die onder vlaggen van het waanzinnige ISIS tegen Israël – zeg maar: tegen de Joden – demonstreren?", waarna hij weerom Leon de Winter citeert, wil BB hiermee wellicht beweren dat Charles Ducal naast Hamas ook de jihadisten van ISIS genegen is. Uit niets, geen enkel geschrift van Ducal blijkt dat deze valse aantijging hout snijdt.
Wat wel duidelijk is, is dat BB blijkbaar de gazacaust wel genegen is.

Het gecontesteerde gedicht begint met:
‘Je bent nu eenmaal beter. Het staat geschreven in Het Boek. Het spreekt uit je blik als je hen naderen ziet (…)’
Dat doet me denken aan een reportage van jaren geleden waarin joodse schoolkinderen expliciet werden gebrainwasht met de woorden: "De hele wereld is tegen ons omdat wij het uitverkoren volk zijn."
Charles Ducal heeft het dus bij het rechte eind.

BB noemt het "een infaam gedicht. Het is geësthetiseerde haat, afkomstig uit een ideologisch verwrongen geest". Ik vraag me af of BB wel hetzelfde gedicht heeft gelezen als ik.
Een nazionistisch geest is dus niet ideologisch verwrongen en vol van geësthetiseerde haat. 
Benno Barnard is een zionistische wegbereider die een afkeer heeft van Moslims. Voor dat soort is elke Moslim een terrorist.

Ach, Benno Barnard, we weten reeds langer dan vandaag dat hij een rechts zionistenvriendje is.
Ach, Benno Barnard, we weten reeds langer dan vandaag graag een jood zou zijn..
Nu weten we ook dat Benno Barnard zich beter acht dan Charles Ducal, quod erat demonstrandum.

AS IN DE MOND

Je bent nu eenmaal beter. Het staat geschreven
in Het Boek. Het spreekt uit je blik
als je hen naderen ziet: in fanatieke kleren,
stoffig, hun pasje klaar in de hand. 

Je kijkt naar hen als een schepper van water
in een wereld van zand. Zij wonen toevallig,
zonder belofte, kunnen weggerakeld
als dorre bladeren. Dit is jouw land.

Je hebt geleerd de angst voor vervolging
levend te houden zonder angst, arrogant
als de man die zijn vijand zelf heeft gekozen.
Je slaat hem neer. Je bent bedreigd,

de schuld die uitstaat geeft iedere bulldozer,
iedere tank het recht op veiligheid
zonder grenzen. Je ogen zagen de tempel
verwoesten, de straatstenen onder de hoeven

der kruisridders bloeden. Je bent tweeduizend
jaar oud, was erbij in Treblinka, Schirmeck
en Dachau. Al heb je hun water gestolen,
hun kinderen beschoten, hen achter prikkeldraad

opgesloten, je bent nu eenmaal Gods volk,
uitverkoren op precies deze grond.
Wie onder je bossen, je wegen, je steden
het oude dorp nog hoort schreeuwen,

krijgt as in de mond.   

Charles Ducal

Dichter des Vaderlands

Israël – van kinderlijke sympathie tot volwassen afkeer

Ik moet een jaar of vijf, zes geweest zijn. Mijn grootouders waar ik voor een groot deel van mijn kindertijd ben opgegroeid, hadden reeds enkele jaren televisie. In schimmige zwart-witbeelden werden uitgemergelde slachtoffers van de holocaust getoond, stapels lijken, overlevenden die niet meer op eigen benen konden staan en een blik op de verbrandingsovens.

Welk vernietigingskamp werd getoond kan ik mij niet meer herinneren.

Ik wist dat deze taferelen zich op het einde van WO II hadden afgespeeld en dat de Duitsers verantwoordelijk waren. Nazisme was mij, gezien mijn jonge leeftijd, niet bekend, dat kwam later. Wat ik wel al wist was dat het voornamelijk over joden ging die in die kampen werden vermoord. Over zigeuners, vrijmetselaars, homo’s en politieke gevangenen die hetzelfde lot beschoren waren, had ik toen nog geen vermoeden.

De afschuwelijke beelden welke ik toen voor het eerst zag bleven op mijn netvlies staan en schokten mij dusdanig dat ik erbij begon te huilen.

Een jaar of vijf, zes later, in 1967 toonde het journaal beelden van de zesdaagse oorlog tussen Israël en zijn Arabische buurlanden. Dat Israël de agressor was wist ik toen nog niet.

In mijn kinderlijke onwetendheid vond ik het geweldig dat een volk dat zo erg had geleden onder het naziregime er in slaagde om zich te verdedigen en te handhaven tussen al die Arabische staten.

Wist ik veel. Ik stond aan de kant van de joden, zij waren slachtoffers en ze lieten zich niet meer doen.

Wat wist ik als kind van zionisme en de zionistische terreur tegenover de Palestijnen? Niets. Ik was verblind door de beelden van concentratie- en vernietigingskampen van de nazi’s die voor mij gewoon Duitsers waren, niets meer. Hadden de Duitsers niet al voor de tweede maal een oorlog ontketend? De Duitsers waren vijanden, ik gunde ze zelfs de overwinning niet van de wereldbeker voetbal in 1966 in Engeland.

Intussen, bijna 50 jaar en veel literatuur over Palestina later, is mijn mening reeds lang herzien.

Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het eerst hoorde of las over het zionisme, wat ik wel weet is dat mijn ogen al vlug geopend werden. Hoe meer ik las en leerde over de zogenaamde Palestijnse kwestie, hoe meer ik het zionisme verafschuwde.

Ik vroeg mij hoe langer hoe meer af hoe het mogelijk was dat een volk dat zo een immens onrecht was aangedaan nu quasi hetzelfde doet met een ander volk, hoe het mogelijk was dat een slachtoffer dader werd. 

De opeenvolging van agressieve daden van het zionisme heeft mijn afkeer enkel maar doen toenemen in de loop der jaren.

De bloedbaden in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in 1982 maakten van mij voorgoed een rabiaat antizionist. Voor deze moordpartijen had Ariel Sharon, die de grootste verantwoordelijkheid droeg, voor een internationaal strafhof moeten gedaagd worden.

Het internationaal strafhof dat wij vandaag kennen bestaat pas sinds 2002 en behandelt misdaden die na de oprichting zijn gepleegd.

Men had een bijzonder tribunaal kunnen oprichten, zoals het Neurenberg-, Joegoslavië- of het Rwanda-tribunaal, maar neen, de moordenaars gingen vrijuit.

Ik mag mezelf dan wel een antizionist noemen, maar ik bestempeld mij niet als antisemiet.
Niet alle joden zijn zionist, alhoewel het aantal waarschijnlijk een fractie is van de totale joodse bevolking, zowel in bezet Palestina als in de rest van de wereld en voornamelijk de VS.
 

De grootste antisemieten zijn de zionisten zelf, zij plegen als zogenaamde afstammelingen van de voorvader Sem, de oudste zoon van Noach, broedermoorden op andere afstammelingen van dezelfde stamvader van Arabieren en andere volken uit het bijbelse Midden-Oosten.

Intussen zijn er weer 1262 (balans op 30/07/2014) moorden gepleegd door het zionistisch geweld in Gaza.

Meer en meer prominenten en gewone mensen roepen om vergelding, maar zolang de rest van de westerse wereld, met de VS op kop de zionistische bezetters van Palestina blijven steunen, vooral op militair vlak, zal er niets veranderen.
Ook onder de joden is er meer en meer protest, alhoewel nog steeds een minderheid. De meerderheid zit applaudisserend toe te kijken vanop een heuvel hoe Gaza platgebombardeerd wordt.1

Rusland krijgt sancties aan zijn broek omdat het rebellen tegen het nieuwe semifascistisch bewind in Oekraïne steunt. Die rebellen hebben dan wel een burgervliegtuig neergehaald, maar dat feit, hoe verschrikkelijk het ook is, vooral voor de nabestaanden van de slachtoffers, is niet te vergelijken met de decennialange onderdrukking, vernedering, moorden, vernieling en verdrijving, welke de Palestijnse bevolking moet ondervinden.

Tegen deze decennialange onderdrukking, vernedering, moorden, vernieling en verdrijving, wordt er alleen maar diplomatiek gepalaverd, geen sancties, geen strafhof, niets, nada.

Intussen gaat de verwoesting en de moordpartij door onder het mom van "zelfverdediging".
Dit is geen verdediging meer, dit is genocide.

Hoog tijd voor actie!

1. https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/israeli-s-zetten-stoeltje-neer-voor-raketbeschieting

Één van de mooiste van Leo Vroman

Vrede

Komt een duif van honderd pond,

een olijfboom in zijn klauwen,

bij mijn oren met zijn mond

vol van koren zoete vrouwen,

vol van kirrende verhalen

hoe de oorlog is verdwenen

en herhaalt ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen.

Sinds ik mij zo onverwacht

in een taxi had gestort

dat ik in de nacht een gat

naliet dat steeds groter wordt,

sinds mijn zacht betraande schat,

droogte blozend van ellende

staan bleef, zo bleef stilstaan dat

keisteen ketste in haar lenden,

ben ik te dicht en droog van vel

om uit te zweten in gebeden,

kreukels knijpend evenwel,

en ‘vrede’ knarsend, ‘vrede, vrede'.

Liefde is een stinkend wonder

van onthoofde wulpsigheden

als ik voort moet leven zonder

vrede, godverdomme, vrede;

want het scheurende geluid

waar ik van mijn lief mee scheidde

schrikt mij nu het bed nog uit

waar wij soms in dromen beiden

dat de oorlog van weleer

wederkeert op vilte voeten,

dat we, eigenlijk al niet meer

kunnend alles, toch weer moeten

liggen rennen en daarnaast

gillen in elkanders oren,

zo wanhopig dat wij haast

dromen ons te kunnen horen.

Mag ik niet vloeken als het vuur

van een stad, sinds lang herbouwd,

voortrolt uit een kamermuur,

rondlaait en mij wakker houdt?

Doch het versgebraden kind,

vuurwerk wordend, is het niet

wat ik vreselijk, vreselijk vind:

het is de eeuw dat niets geschiedt,

nadat eensklaps, midden door een huis,

een toren is komen te staan van vuil,

lang vergeten keldermodder,

snel onbruikbaar wordend huisraad,

bloedrode vlammen en vlammend

rood bloed, de lucht eromheen behangen

met levende delen van dode doch

aardige mensen, de eeuwlange stilte voor-

dat het verbaasde kind in deze zuil

gewurgd wordt en reeds de armpjes opheft.

Kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen,

en herhaal ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen.

Vandaag Wereldvluchtelingendag

Wereldwijd zijn er meer dan 50 miljoen vluchtelingen. Het overgrote deel wordt opgevangen in de armste landen die het zonder de instroom van vluchtelingen al moeilijk genoeg hebben om hun eigen bevolking op een minimale humanitaire manier te huisvesten en te voeden.

Als men in West-Europa klaagt over een toevloed aan vluchtelingen, dan moet er dringend eens gekeken worden naar de buurlanden van Soedan, Syrië en dergelijke meer. Wat er hier binnenkomt is in vergelijking peanuts.

Als oud-bediende van een stedelijke dienst vreemdelingenzaken heb ik de eerste vluchtelingen zien komen. Het was midden jaren 80 van vorige eeuw toen de eerste Pakistaanse vluchtelingen opdoken in een landelijke gemeente.
Eind jaren 80 kwamen er meer Afrikanen, onder meer Ghanezen.
Toen sprak men al over een toevloed die resulteerde in een spreidingsplan van toenmalige minister van Sociale Zaken minister Miet Smet.
Dat plan kwam er op neer dat elke gemeente één vluchteling zou opvangen per duizend inwoners.
De gemeente waar ik toen werkte telde tussen 17500 en 18000 inwoners, precies weet ik het niet meer.
Ik herinner mij nog levendig de discussie met mijn diensthoofd over het aantal vluchtelingen dat ik mocht inschrijven.

Als latent racist hield hij het bij 17. Omdat ik een afronding naar boven hanteerde wilde ik er 18 inschrijven.
Uiteindelijk ging hij akkoord om het aan het schepencollege over te laten om het uiteindelijke cijfer te bepalen. Het werden er 18.
Het zou niet de laatste aanvaring zijn met dat egoïstisch sujet als het ging over vreemdelingen in het algemeen en vluchtelingen in het bijzonder. Ik zou er een zwartboek over kunnen schrijven.
Vluchtelingen kregen en krijgen nog steeds het precaire statuut van “kandidaat-vluchteling”. Het was slechts een minimaal aantal dat werkelijk het vluchtelingenstatuut kreeg.
Het predicaat “economische vluchteling” stamt wellicht ook uit die periode. Velen kwamen dan ook uit gebieden waar vooral armoede heerste.
Feit is dat het rijke westen nog steeds enkel en alleen maar geïnteresseerd is in de rijkdommen van het arme zuiden.
Is het niet zo dat bv. Amerika enkel ingrijpt in die landen waar er grote economische belangen zijn – lees “olie”?
Is het niet zo dat het rijke westen de ogen sluit voor mistoestanden zoals corruptie en schending van mensenrechten zolang hun financiële en economische belangen er niet op achteruit gaan?
Is het niet zo dat dictaturen in stand worden gehouden zolang er iets te rapen valt?
Waarom vluchten mensen uit het land en de streek waar ze geboren en getogen zijn? Om te ontsnappen aan oorlog, honger, en allerlei andere wantoestanden.
Zolang het westen er niet voor zorgt dat de gemiddelde levensstandaard in de hele wereld drastisch verbetert, en dat op elk vlak, zullen er vluchtelingen zijn.
Als je dan een extreemrechts figuur als Jan Jambon hoort spreken over ontwikkelingssamenwerking en dat hij van oordeel is dat de honger in de wereld niet de fout van het rijke westen is, dan keert mijn maag weeral om. Dat soort uitspraken typeren nog maar eens tot welk kamp hij behoort. Ik heb daar slechts één vierletterwoord voor nodig: tuig.

Is terrorisme gelijk aan racisme en vice versa

"Negers" stond op de gevel van de woning van Peter Verlinden geschreven. Een daad van racisme.
Er vielen drie doden en een zwaar gewonde bij de aanslag op het Joods museum. Een daad van terrorisme.
Beide gebeurtenissen kennen geen enkele grond tot rechtvaardiging.
Beide gebeurtenissen kregen quasi evenveel aandacht in de pers, maar er zijn wel degelijk verschillen.

Volgens een ijverige columnschrijver behoort het eerste feit tot geweldloos racisme.
Bij het tweede feit zijn doden gevallen, dus is er geweld gebruikt.
Tot daar de nuchtere vaststelling.

Ik kan uiteraard fout zijn in mijn beoordeling, maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat dezelfde schrijver het eerste feit als een fait divers bestempelt.
Dat er bij het tweede feit doden zijn gevallen maakt dat het meer betreft dan een fait divers, en terecht.
Terecht, en wel hierom, niet het feit op zich dat er doden zijn gevallen, maar dat het om een terroristische aanslag gaat maakt dat het niet zomaar een fait divers is.
De doden die dagelijks vallen bij verkeersongevallen, die zijn we gewoon, dat zijn inderdaad faits divers geworden, maar een terroristisch aanslag, dat is iets wat we in dit land nauwelijks kennen.

Dat beide feiten zo kort op elkaar zij voorgevallen wil mijns inziens niet zeggen dat we het zogenaamde geweldloos racisme maar naar het achterplan moeten verwijzen.
Geweldloos racisme heeft al dikwijls genoeg geleid tot geweld. Onlangs nog toen een Turkse jongen werd neergeknuppeld met een stok vol spijkers. Is dat ook een fait divers misschien?

Moordaanslagen zijn verwerpelijk, met of zonder racistisch motief.
Het bekladden van de gevel van Peter Verlinden is ook verwerpelijk, maar moest PV geen bekende journalist zijn dan had dat niet de aandacht gekregen die het nu wel kreeg.
Dat laatste is een zeer jammerlijke vaststelling.
Elk racistisch feit zou dezelfde aandacht moeten krijgen, al was het maar om de mensen een geweten te schoppen, om Louis Paul Boon te parafraseren
Het steeds naar het achterplan verwijzen van zulke daden maakt dat mensen er immuun voor worden, dat er een sfeer geschapen wordt van ach, zo erg zal het wel niet zijn, dat er een voedingsbodem wordt gecreëerd waar gewelddadig racisme uit voort komt.

Laten we met ons allen onze ogen wijd open houden en elke vorm van racisme, al dan niet gewelddadig, ruim bekendheid geven, op welke manier dan ook.

Laat elke politicus, van welke partij dan ook, ja, zelfs de nieuwe generatie Vlaams Belangers, elke keer opnieuw racisme krachtig veroordelen.

Laat de rechterlijke macht elke klacht behandelen zoals het hoort, met gepaste strafmaatregelen.

Laat ten slotte de zogenaamde vierde macht hun blinddoek afleggen en elk racistisch feit bekend maken en dan ook veroordelen.

Racisme zal echt niet verminderen en al helemaal niet stoppen door het te verzwijgen.

Analyse van een aversie

Dat ik een grondige hekel heb aan "rechts" in het algemeen en aan "extreem rechts" in het bijzonder, is voor de lezers van dit nietige blogje en van twítter intussen wel duidelijk.

Een hekel of aversie komt niet zo maar, dat heeft zijn grond.

In dit opstel wil ik summier uit de doeken doen waar mijn aversie t.o.v. (extreem)rechts vandaan komt.

Dat dit artikeltje kort na de jongste verkiezingen wordt geschreven is uiteraard geen toeval.

Rechts is meer dan ooit in het naoorlogse tijdperk in opmars, in gans Europa zelfs, zowel extreemrechts als het zogenaamd gematigd rechts waarvan de protagonisten toch nu en dan het extreme in hun rechts-zijn niet kunnen verbergen.

Om alles tot in het detail te be- en omschrijven, is er een lijvig boek nodig, geen beperkt blogje, maar ik doe mijn best. Het gaat immers slechts om mijn diepste gevoelens t.o.v. een bepaalde Weltanschauung.

Er zullen wellicht lezers zijn die er een totaal andere mening op na houden, maar meningen verschillen nu eenmaal. Misschien herkennen sommigen Het is geenszins mijn bedoeling om mensen te overtuigen, om dat te doen komen er soms op zondagochtend mensen aan je deur met een boekje dat “De Wachttoren heet”.

Maar nu ter zake.

Het denken in een bepaalde richting wordt gestuurd door meerdere factoren. Het milieu waarin je wordt geboren en waarin je opgroeit is er één van, en niet de onbelangrijkste. Je verdere ontwikkeling en vooral wat je daarmee doet is al even belangrijk. Ga je je eigen weg of blijf je in de slipstream van je (groot)ouders hangen. Een combinatie van beide is ook mogelijk, als je jezelf hebt kunnen overtuigen dat de weg van je (groot)ouders de enige juiste weg is.

De Grote Leider van N-VA is een goed voorbeeld van iemand die de ideologie van zijn (groot)ouders is blijven achterna hollen. Zelfs zijn oudere broer zegt dat BDW in de ideologie van het VNV is blijven hangen.

Laat mij in dezen eerst met mezelf beginnen, want om anderen te begrijpen moet je eerst jezelf begrijpen. Een mens trachten te begrijpen is dikwijls zo moeilijk dat men hem gemakkelijkheidshalve veroordeelt. Als mijn eerdere geschriften op veroordelingen neerkomen, dan heb ik ze tenminste, zij het summier, gefundeerd.

Ik kom uit een blauw nest. Mijn ouders zijn altijd liberaal geweest, maar zij waren eerst en vooral sociaal. Ik heb altijd het gevoel gehad dat zij bij de verkeerde partij zaten, want zeg nu eerlijk, het sociaal liberalisme zoals dat bestond in de 19^de eeuw is nooit meer echt terug gekeerd. Sommigen uit de jongere generatie liberalen van OpenVLD, maar bijlange niet allemaal, hebben mijns inziens toch min of meer de weg heropend naar een socialer liberalisme, maar dit ter zijde.

Ik ben mijn ouders niet gevolgd in hun gedachtegoed, voor zover zij dat al echt hadden. Ik ben hoe langer hoe meer naar links opgeschoven, precies omdat het sociale en het rechtvaardige alsmaar meer terrein verliest. Het individuele, de hebzucht, machtzucht, ten koste van alles en iedereen wordt meer en meer de standaardideologie. Je moet het bijna als een missie zien om tegen die stroom in te roeien.

Ik ben mijn ouders wel gevolgd in hun rechtvaardigheid, hun onbaatzuchtige hulpvaardigheid.

Thuis was het een komen en gaan van mensen van uiteenlopende nationaliteiten. Ik heb nooit één enkel negatief woord gehoord over deze mensen. Voor mijn ouders gold slechts één kwalificatie; het zijn allemaal mensen. Ik ben opgegroeid met de gedachte dat als je bekwaam bent om iemand te helpen, dan moet je dat doen, punt.

Tijdens mijn vele jaren als verantwoordelijke voor de vreemdelingendienst in een middelgrote gemeente, waar ik tientallen nationaliteiten ben tegengekomen uit alle windstreken, heb ik dan ook steeds deze moraal van mijn ouders voor ogen gehouden.

Als ik even een kleine zijsprong maak en denk aan politici die één van hun ouders zijn gevolgd en enkel en allen maar vanwege hun naam en afkomst aansluiting vinden bij een bepaalde partij, dan vraag ik mij dikwijls af wat hún echte drijfveer is.

Op gemakkelijke wijze een postje binnen halen?  

Neem bijvoorbeeld een Pieter de Crem, die het burgemeesterschap van zijn vader heeft “geërfd”. Hij mag dan wel enkele universitaire diploma’s op zak hebben en polyglot zijn, in feite is het één van de grootste paljassen van de wetstraat.

Dichter bij huis, nl. in de gemeente Kinrooi, heeft Jo Brouns in 2013 de burgemeestersscherp overgenomen van zijn vader, Hubert Brouns. Ik ken die man niet, hij zal wel zijn bekwaamheden hebben, maar hoe komt hij aan die burgemeesterscherp? Hij werd lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen in de plaats van zijn vader op de CD&V-lijst die de volstrekte meerderheid heeft. Om op die plaats verkozen geraken is niet echt veel voor nodig. Conclusie: door afkomst dus.

Ach, er zijn zo veel voorbeelden, in elke traditionele partij, denk maar aan Tobback, Lieten (dochter van oud-senator Lieten-Croes), De Croo, De Gucht, De Clerck, Eyskens, de kinderen van Karel Dillen, e.d.m.. Het zijn politieke familiebedrijven. Ik wil daarmee geenszins gezegd hebben dat het allemaal onbekwame paljassen zijn, maar ze hebben het toch maar gemakkelijk gehad om hun postjes te verwerven hetgeen dikwijls tot arrogantie leidt.

De mening en overtuiging van je ouders overnemen hoeft niet negatief te zijn natuurlijk, maar je een eigen mening vormen, ook al wijkt die ver af van deze van de rest van je familie bewijst net iets meer dat je zelf je overtuiging hebt gezocht en niet serviel die van een ander hebt overgenomen.

Tot zover kort de politieke context van mijn aversie tegen oerconservatief, ultraliberaal en soms racistisch en fascistisch rechts.

Er is echter nog een andere, en wellicht zwaarder doorwegende oorzaak van mijn aversie.

Zowel mijn vader als mijn moeder had het statuut van “Erkend Gewapend Weerstander”. Ook mijn grootvader langs moeders zijde had dit “Statuut van nationale erkentelijkheid”.

Het huis van mijn grootvader was een doorvoerhuis waar werkweigeraars, gezochte weerstanders en zelfs een Duitse deserteur een tijdelijk onderkomen kregen.

Mijn moeder maakte valse documenten, o.a. ausweise. Zij kreeg daarvoor het statuut van “Weerstander door sluikpers”.

Mijn vader ten slotte smokkelde wapens voor het verzet. Hij werkte bij de steenkoolmijn van Eisden (thans Maasmechelen). Soms smokkelde hij een wapen binnen de poorten van de mijn als dat bv. nodig was voor een ontsnapping van krijgsgevangenen. Vreesde men dat er verraad in het spel was, dan moest hij dat wapen ook weer mee naar huis nemen, waar toen drie Duitse soldaten waren “ingekwartierd”.

Het spreekt vanzelf dat zij met hun activiteiten grote risico’s namen met gevaar voor eigen leven en dat van hun huisgenoten, ouders, broers en zusters.

Ik ben daar altijd bijzonder trots op geweest.

Ik heb dus heel wat meegekregen van mijn (groot)ouders. Alles wat ik hiervoor heb beschreven heeft een grote invloed gehad op wat en wie ik vandaag ben.

Is het dan te verwonderen dat ik een aversie heb tegen nationalistisch rechts, tegen de erfgenamen van de collaboratie die zowel in het Vlaams Blok als in de N-VA zitten.

Een figuur als Filip Dewinter die zijn pure fascistische en racistische kretologie kan blijven spuien, daar heb ik enkel maar verachting voor.

Een figuur als Bart De Wever die van zichzelf vindt dat hij sociaal is, die ondernemers alles wil gunnen en zwakkeren slechts kruimels, die het nationalisme met de paplepel heeft ingekregen, en die nooit afstand heeft genomen van de collaboratie van zijn voorgangers van het VNV, in tegendeel zelfs, die kan ik enkel maar minachten.

Het verschil tussen beiden is slechts de verpakking. FDW is vuilgebekt, hij gebruikt woorden en doet uitspraken die BWD nooit zou gebruiken.

Beiden echter sluiten mensen uit, FDW vreemdelingen en BDW Walen en werklozen.

Beiden vinden in hun veralgemening dat die groepen welke ze uitsluiten behoren tot het profitariaat.
Beiden hebben een aversie tegen links en tegen vakbonden.
Beiden schurken zich graag aan tegen de kapitaalkrachtigsten.

Conclusie:

Mijn aversie tegen (extreem)rechts is niet uit de lucht gegrepen, maar is het gevolg van afkomst, opvoeding en verdere ontwikkeling.

Het rechts-conservatief-nationalisme van o.a. BDW heeft uiteraard dezelfde oorzaken, maar met dit verschil dat ik ben geëvolueerd en BDW is blijven verstarren in dat rechts-conservatief-nationalisme. (zie de uitspraak van zijn broer Bruno)

Is daar iets mis mee? Neen, niet echt, je kan natuurlijk niemand verplichten om in de ene of de andere richting op te schuiven, maar alleen de doden en de dwazen veranderen nooit van mening.