Dienst vreemdelingenzaken doet het weer

In Het Belang van Limburg van 21 februari 2013 las ik de nieuwste fratsen van de dienst vreemdelingenzaken (DVZ). Zie hier http://www.hbvl.be/nieuws/binnenland/aid1336036/meisje-12-moet-land-uit-door-fouten-bij-justitie.aspx

Een 12-jarig meisje, naar verluidt zwak begaafd en zwaar mishandeld, moet terug naar haar thuisland.
Reden: door fouten van zowel Nederlandse als Belgische diensten heeft het arme kind geen geldige identiteitspapieren.
Dit zwaar getourmenteerd meisje moet dus boeten voor de fouten van ambtenaren.
Het was niet de bedoeling om het "Bevel tot terugbrenging" meteen uit te voeren, maar als een "signaal" om de pleegouders er toe aan te zetten om zich als voogd aan te laten stellen, zegt DVZ.
Daar wordt dan nog cynisch aan toegevoegd dat dit "in het belang van het kind" zou zijn.

Het zal allemaal wel juridisch correct zijn, maar dat roept ressentimenten bij mij op, zie een vorig artikel: http://walthersbemoeienissen.blogspot.be/2011/09/de-fratsen-van-vreemdelingenzaken.html?m=0

Ben ik blij dat ik al 10 jaar niets meer te maken heb met die bende van DVZ die gespeend is van sociale en
emotionele intelligentie, maar door meer dan 20 jaar met hart en ziel de dienst vreemdelingenzaken te hebben
verzorgd in een middelgrote gemeente blijven zulke wantoestanden mij beroeren.

Jeroen Brouwers is geen lid van de koninklijke familie

Twee artikels in Het Belang van Limburg de jongste twee weken tonen nog maar eens de ongelijkheid tussen mensen.

Terwijl Jeroen Brouwers niet het voordeel krijgt om via een uitdoofscenario in zijn illegaal gebouwde woning - niet door Brouwers zelf gebouwd - mag blijven wonen tot aan zijn dood of vrijwillig vertrek - en waarom zou hij vertrekken? - wordt er voor het klooster van de monialen van Bethlehem in Opgrimbie een wettelijke oplossing uitgewerkt.

Jeroen Brouwers kocht zijn  woning een twintigtal jaren geleden. Er zou hem toen door de notaris niet zijn verteld dat de woning in natuurgebied ligt en dus een zonevreemde woning is. Dat wil ik best geloven. Notarissen zijn niet altijd even secuur als het gaat over meldingsplicht bij de verkoop van onroerende goederen. Door het melden van een bouwovertreding zou de potentiële koper immers kunnen afhaken. Brouwers was dus te goeder trouw.

Koning Boudewijn liet via zijn testament een klooster bouwen in een natuurgebied. De bouwaanvraag zou reeds in 1992 zijn ingediend en werd twee maal verworpen door de Raad van State. De koning en zijn adviseurs zullen wel degelijk geweten hebben dat het geplande klooster in natuurgebied zou komen te liggen. Zij waren dus te kwader trouw.

Voor Jeroen Brouwers toont de administratie ruimtelijke ordening geen clementie, voor het klooster wordt een wettelijke regeling uit de politieke mouw geschud.

Het grote probleem is dat bouwovertredingen in ruimtelijk kwetsbare gebieden, waaronder wordt verstaan bos- en natuurgebied, niet verjaren. Zelfs na 20 jaar kan er nog een dwangbevel tot afbraak worden betekend en ten uitvoer gebracht.
Vele bouwovertredingen zijn destijds gepleegd met medeweten en medewerking van plaatselijke politici. Massa's zonevreemde gebouwen werden in de loop van jaren geregulariseerd.

Als er voor het klooster een oplossing wordt uitgedokterd, dan ook een uitdoofscenario voor Jeroen Brouwers.

Entartete Kunst (bis)

Mijn vorig artikeltje was nog niet koud of ik viel weeral bijna van mijn stoel.

De fractieleider van NV-A in de Antwerpse gemeenteraad ziet een stadsdichter niet meer zitten.

Intussen werd de man al teruggefloten door de cultuurschepen.

Achter die voortdurende provocatie van de culturele sector moet toch een systeem zitten, misschien en wellicht een heuse propagandamachine. Dat doet mij weeral denken aan ……..

Zijn het enkel afleidingsmanoeuvres om de werkelijke problemen en uitdagingen naar het achterplan te verwijzen of is het werkelijk de bedoeling om het culturele veld uit te zuiveren en te reduceren tot een puur Vlaams-nationalistisch cultuurbeleid van trommelkorpsen en vendelzwaaiers.

Volgens deze partij moet het cultuurbeleid gericht zijn op een gezamenlijk beleven en niet op individuele consumptie. Wat ze hiermee werkelijk bedoelen is mij niet zo duidelijk. Een initiatief zoals “Behoud de begeerte”, wordt dat dan niet “gezamenlijk beleefd”?

Mogen we straks nog individueel een poëziebundel “consumeren”?

Wellicht zijn de gedichten van Tom Lanoye, Ramsey Nasr, Bart Moeyaert, Joke van Leeuwen, Peter Holvoet-Hanssen en nu Bernard Dewulf, niet Vlaams genoeg.

Misschien zien we binnenkort de schrijfsels van Cyriel Verschaeve opduiken als bruin alternatief.

 

Antwerpen was de eerste stad in het Nederlandstalig landsgedeelte die een stadsdichter aanstelde. Intussen werd dit voorbeeld door vele steden en dorpen gevolgd. Het stads- of dorpsdichterschap brengt poëzie dichter bij de mensen en dat moet zo blijven.