Israël – van kinderlijke sympathie tot volwassen afkeer

Ik moet een jaar of vijf, zes geweest zijn. Mijn grootouders waar ik voor een groot deel van mijn kindertijd ben opgegroeid, hadden reeds enkele jaren televisie. In schimmige zwart-witbeelden werden uitgemergelde slachtoffers van de holocaust getoond, stapels lijken, overlevenden die niet meer op eigen benen konden staan en een blik op de verbrandingsovens.

Welk vernietigingskamp werd getoond kan ik mij niet meer herinneren.

Ik wist dat deze taferelen zich op het einde van WO II hadden afgespeeld en dat de Duitsers verantwoordelijk waren. Nazisme was mij, gezien mijn jonge leeftijd, niet bekend, dat kwam later. Wat ik wel al wist was dat het voornamelijk over joden ging die in die kampen werden vermoord. Over zigeuners, vrijmetselaars, homo’s en politieke gevangenen die hetzelfde lot beschoren waren, had ik toen nog geen vermoeden.

De afschuwelijke beelden welke ik toen voor het eerst zag bleven op mijn netvlies staan en schokten mij dusdanig dat ik erbij begon te huilen.

Een jaar of vijf, zes later, in 1967 toonde het journaal beelden van de zesdaagse oorlog tussen Israël en zijn Arabische buurlanden. Dat Israël de agressor was wist ik toen nog niet.

In mijn kinderlijke onwetendheid vond ik het geweldig dat een volk dat zo erg had geleden onder het naziregime er in slaagde om zich te verdedigen en te handhaven tussen al die Arabische staten.

Wist ik veel. Ik stond aan de kant van de joden, zij waren slachtoffers en ze lieten zich niet meer doen.

Wat wist ik als kind van zionisme en de zionistische terreur tegenover de Palestijnen? Niets. Ik was verblind door de beelden van concentratie- en vernietigingskampen van de nazi’s die voor mij gewoon Duitsers waren, niets meer. Hadden de Duitsers niet al voor de tweede maal een oorlog ontketend? De Duitsers waren vijanden, ik gunde ze zelfs de overwinning niet van de wereldbeker voetbal in 1966 in Engeland.

Intussen, bijna 50 jaar en veel literatuur over Palestina later, is mijn mening reeds lang herzien.

Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het eerst hoorde of las over het zionisme, wat ik wel weet is dat mijn ogen al vlug geopend werden. Hoe meer ik las en leerde over de zogenaamde Palestijnse kwestie, hoe meer ik het zionisme verafschuwde.

Ik vroeg mij hoe langer hoe meer af hoe het mogelijk was dat een volk dat zo een immens onrecht was aangedaan nu quasi hetzelfde doet met een ander volk, hoe het mogelijk was dat een slachtoffer dader werd. 

De opeenvolging van agressieve daden van het zionisme heeft mijn afkeer enkel maar doen toenemen in de loop der jaren.

De bloedbaden in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in 1982 maakten van mij voorgoed een rabiaat antizionist. Voor deze moordpartijen had Ariel Sharon, die de grootste verantwoordelijkheid droeg, voor een internationaal strafhof moeten gedaagd worden.

Het internationaal strafhof dat wij vandaag kennen bestaat pas sinds 2002 en behandelt misdaden die na de oprichting zijn gepleegd.

Men had een bijzonder tribunaal kunnen oprichten, zoals het Neurenberg-, Joegoslavië- of het Rwanda-tribunaal, maar neen, de moordenaars gingen vrijuit.

Ik mag mezelf dan wel een antizionist noemen, maar ik bestempeld mij niet als antisemiet.
Niet alle joden zijn zionist, alhoewel het aantal waarschijnlijk een fractie is van de totale joodse bevolking, zowel in bezet Palestina als in de rest van de wereld en voornamelijk de VS.
 

De grootste antisemieten zijn de zionisten zelf, zij plegen als zogenaamde afstammelingen van de voorvader Sem, de oudste zoon van Noach, broedermoorden op andere afstammelingen van dezelfde stamvader van Arabieren en andere volken uit het bijbelse Midden-Oosten.

Intussen zijn er weer 1262 (balans op 30/07/2014) moorden gepleegd door het zionistisch geweld in Gaza.

Meer en meer prominenten en gewone mensen roepen om vergelding, maar zolang de rest van de westerse wereld, met de VS op kop de zionistische bezetters van Palestina blijven steunen, vooral op militair vlak, zal er niets veranderen.
Ook onder de joden is er meer en meer protest, alhoewel nog steeds een minderheid. De meerderheid zit applaudisserend toe te kijken vanop een heuvel hoe Gaza platgebombardeerd wordt.1

Rusland krijgt sancties aan zijn broek omdat het rebellen tegen het nieuwe semifascistisch bewind in Oekraïne steunt. Die rebellen hebben dan wel een burgervliegtuig neergehaald, maar dat feit, hoe verschrikkelijk het ook is, vooral voor de nabestaanden van de slachtoffers, is niet te vergelijken met de decennialange onderdrukking, vernedering, moorden, vernieling en verdrijving, welke de Palestijnse bevolking moet ondervinden.

Tegen deze decennialange onderdrukking, vernedering, moorden, vernieling en verdrijving, wordt er alleen maar diplomatiek gepalaverd, geen sancties, geen strafhof, niets, nada.

Intussen gaat de verwoesting en de moordpartij door onder het mom van "zelfverdediging".
Dit is geen verdediging meer, dit is genocide.

Hoog tijd voor actie!

1. https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/israeli-s-zetten-stoeltje-neer-voor-raketbeschieting