Hoe de man uiteindelijk precies aan zijn einde is gekomen maakt eigenlijk weinig uit.
Wat, voor mij althans, veel meer uitmaakt, is dat hij in de steek werd gelaten door mensen die zijn jarenlange miserie hadden kunnen beëindigen door hem de gunst van euthanasie te verlenen.
In Groot-Brittannië is euthanasie onwettig, zodat dokters, familieleden en andere hulpverleners die toch zouden durven hulp te bieden, zij het rechtstreeks, zij het via het ter beschikking stellen van dodelijke middelen, voor de rechtbank gedaagd kunnen worden wegens moord of doodslag.
Britse politici durven blijkbaar, onder druk van ultramontaanse en andere religieuze drukkingsgroepen, niets aan de wetgeving te veranderen. Verkiesbaarheid is nog steeds belangrijker dan humanisme. Van lafheid gesproken.
In ons land hebben we het "geluk" gehad ooit met een paarse regering opgescheept te hebben gezeten die wel werk heeft gemaakt met wettelijke euthanasie. Deze wettelijkheid gaat wel gepaard met een hoop bureaucratie, maar dat zal dan wel zijn om mistoestanden tot een minimum te beperken.
Tot op de dag van vandaag zijn er ook in België extreme katholieken die niets liever zouden willen dan de euthanasiewet in te trekken. Je komt ook best niet in een katholiek ziekenhuis terecht wanneer je bijna terminaal bent, want ook in de overgrote meerderheid van die instellingen wordt euthanasie geweigerd. Is het niet door een individuele arts, dan is het wel door de directie.
Kijk naar eender welk dierenprogramma op tv en je ziet, ook in Groot-Brittannië, dat men een dier niet nodeloos laat lijden. Voor extreme christenen mag, neen moet een mens lijden, en dit omwille van hun imaginaire god.
Het beeld van de huilende Tony na de uitspraak, die eigenlijk een veroordeling was tot verder onzinnig lijden, moet in het geheugen gebeiteld worden van al diegenen die de uitspraak terecht vonden.
Ik wens hen allen vele slapeloze nachten.
