Lauwers is een oud vakbondssecretaris die een fin de carrièrezet heeft gedaan door de ACOD als springplank te gebruiken om een politiek mandaat te bemachtigen. Ik heb altijd al moeite gehad met dat soort mensen. Voor mij ben je ofwel politieker ofwel vakbondsman. Er zijn weinigen die hun syndicale en sociale reflexen behouden na een overstap naar de politiek. Wat Lauwers betreft, die had zijn syndicale reflexen reeds lang van zich afgeschud vooraleer hij een schepenambt op een presenteerschoteltje kreeg. Als vakbondssecretaris heeft hij mee de onderhandelingen gevoerd over de openbare ziekenhuizen die werden verkocht aan de private sector. Lauwers heeft zich weliswaar nooit openlijk voorstander getoond van deze privatisering, maar hij heeft wel voor de private onderhandelaars de weg van de minste weerstand geëffend. Zat het schepenmandaat misschien toen al in de koker? Het heeft er alle schijn van.
Als Lauwers zijn syndicale reflexen heeft afgestoten in het ZNA-dossier, dan is het nu de beurt aan zijn sociale reflexen. Het resultaat is gekend.
Leefloners en andere steuntrekkers worden nogal snel als luie profiteurs bestempeld, vooral dan door (ultra)liberalen en andere extreem rechtse antisocialen. Denkt Lauwers er ook zo over?
Een alleenstaande leefloner ontvangt € 725,79 per maand, dat is minder dan het bestaansminimum. Trek daar de huur van af en je hebt misschien net voldoende om geen honger te lijden. Als dan een leefloner voor datzelfde bedrag hetzelfde werk moet verrichten als een reguliere ongeschoolde arbeider met een volwaardige arbeidsovereenkomst dan is dat mijns inziens in strijd met het gelijkheidsbeginsel.
Er zijn trouwens al een pak steuntrekkers die via het OCMW tewerkgesteld worden. In het vakjargon noemt men die werknemers artikel zestigers. Het is een vorm van sociale tewerkstelling, meestal voor de duur die nodig is om in orde te zijn met alle sociale wetten. Het is alleen jammer dat die mensen na hun tewerkstelling als artikel zestiger dikwijls in de werkloosheid belanden. Het zou nuttiger zijn om die mensen beter op te volgen en aan een volwaardige tewerkstelling te helpen.
Mensen - al dan niet verplicht – tewerkstellen aan de prijs van het leefloon is goedkope dwangarbeid. Blijkbaar is het enkel om de centen te doen. Ik zou er niets op tegen hebben om leefloners een aantal uren per week nuttig werk te laten doen met als doel wat arbeidservaring op te doen met het oog op een reguliere tewerkstelling.
Moest de schepen echter zinnens zijn om deze maatregel verplichtend in te voeren, dan kan ik niets anders dan verwijzen naar de Arbeitseinsatz die op 6 oktober 1942 werd ingevoerd door je weet wel wie.
12 augustus 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten