Drie Congolese dansers die op uitnodiging van een choreografisch centrum in Charleroi naar ons land kwamen, in het bezit van alle nodige documenten zoals en visum, werden urenlang vastgehouden op Zaventem.
Voorzichtig? Is een bevel om het grondgebied te verlaten, of in het geval van minderjarige kinderen, een bevel tot terugbrenging een daad van voorzichtigheid? Wat heeft in hemelsnaam Dutoux met geboorteakten van vreemde kinderen te maken?
Zij gaf toe dat het, en ik citeer: “moeilijk uitvoerbaar is”. Onmogelijk uitvoerbaar, repliceerde ik. De dame van de vreemdsoortige dienst kreeg nog de boodschap dat het gefaxte bevel linea recta (Gerard Reve zou zeggen linea rectum) in de papierversnipperaar zou belanden en dat dit de weg zou zijn van alle eventuele herinneringen die zouden nagestuurd worden.
Nu, ik ben niet iemand die te pas en te onpas met al dan niet smeuïge verhalen naar de pers stap, in dit geval had ik het echter wel moeten doen. De bedenkelijke praktijken van deze administratie die zich een “dienst” durft noemen kunnen niet genoeg aan het daglicht komen.
Dit verhaal stond in de vorm van een opiniestuk van de hand van Jan Goossens, artistiek directeur van de KVS, in de Morgen van vandaag (25.1.2009) en het verbaast me niet.
Dit roept herinneringen op aan enkele fratsen welke ik mee maakte met diezelfde dienst vreemdelingenzaken.
Ik heb jaren op professionele wijze te doen gehad met deze dienst en ik ben er ziek van geworden. De tegenwerking, de eigen regeltjes die ze op die dienst hanteren, zonder dat er enige wettelijke grond voor bestaat, de onmogelijke beslissingen die ze namen, ik zou er een zwartboek over kunnen schrijven, maar ik zal me hier beperken tot het meest extreme geval dat me na jaren nog steeds bij blijft.
Een koppel, van Nederlandse nationaliteit, maar met Marokkaanse roots vestigde zich met hun twee kinderen in een grensgemeente. De vrouw was hoogzwanger en beviel van haar derde kind in België.
Dossier werd samengesteld, aanvraag tot definitieve vestiging werd gedaan, alle noodzakelijke formulieren zaten in het dossier; dacht ik.
Dan, een ochtend zoals alle andere, liep er een fax binnen van de dienst vreemdelingenzaken. Het betrof een bevel om het grondgebied te verlaten. Niets speciaals zou je dan denken, ik verwachtte wel enkele van deze onheilstijdingen.
Toen ik las aan wie het “bevel” moest worden betekend heb ik dat vodje papier aan mijn diensthoofd gegeven ter lezing met de boodschap dat ik even naar buiten moest om af te koelen. Ik denk dat de stoom uit alle mogelijke lichaamsopeningen moet zijn gekomen, woest als ik was.
Wie moest er het heilige Belgische grondgebied verlaten denkt u? Niet de gehele familie van Marokkaanse Nederlanders of Nederlandse Marokkanen, maar de twee jongste kinderen. Eentje van anderhalf jaar oud en eentje van enkele weken of maanden. De ouders en het oudste kind mocht blijven. Begrijpen wie kan!
Wat was er aan de hand?
De geboorteakten van beide kinderen waren niet toegevoegd aan het dossier. Het was echter geen regel dat er voor vreemde kinderen die in België geboren zijn na de inschrijving van de ouders, een geboorteakte werd gevraagd. Voor het andere kind was er wel een geboorteakte aangevraagd in Nederland, maar de ouders hadden ze echter nog niet ontvangen en dus ook niet kunnen afgeven aan de gemeentelijke dienst vreemdelingenzaken.
Na een uurtje mijn woede gekoeld te hebben contacteerde ik de vreemde(lingen)dienst met de vraag of ze wel goed beseften waar ze mee bezig waren.
Er werd mij verzekerd dat het gebruikelijk was om ook geboorteakten van in België geboren kinderen te vragen. Toen ik vroeg op welke wet, KB, omzendbrief of algemene richtlijn aan de gemeentelijke diensten men zich baseerde moest men mij het antwoord schuldig blijven. Het werd, zo was het antwoord, naar aanleiding van een concreet dossier aan de gemeenten gevraagd om de geboorteakte aan het dossier toe te voegen. Ik had echter nooit zo een vraag gehad.
Een vervolg op de nietszeggende uitleg kwam er op neer dat sinds de zaak Dutroux men wel voorzichtiger is geworden.
Voorzichtig? Is een bevel om het grondgebied te verlaten, of in het geval van minderjarige kinderen, een bevel tot terugbrenging een daad van voorzichtigheid? Wat heeft in hemelsnaam Dutoux met geboorteakten van vreemde kinderen te maken?
Ik heb de verbouwereerde dame mij laten uitleggen hoe dat bevel uitgevoerd moest worden.
Zij gaf toe dat het, en ik citeer: “moeilijk uitvoerbaar is”. Onmogelijk uitvoerbaar, repliceerde ik. De dame van de vreemdsoortige dienst kreeg nog de boodschap dat het gefaxte bevel linea recta (Gerard Reve zou zeggen linea rectum) in de papierversnipperaar zou belanden en dat dit de weg zou zijn van alle eventuele herinneringen die zouden nagestuurd worden.
Verder niets meer van gehoord.
Nu, ik ben niet iemand die te pas en te onpas met al dan niet smeuïge verhalen naar de pers stap, in dit geval had ik het echter wel moeten doen. De bedenkelijke praktijken van deze administratie die zich een “dienst” durft noemen kunnen niet genoeg aan het daglicht komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten