Analyse van een aversie

Dat ik een grondige hekel heb aan "rechts" in het algemeen en aan "extreem rechts" in het bijzonder, is voor de lezers van dit nietige blogje en van twítter intussen wel duidelijk.

Een hekel of aversie komt niet zo maar, dat heeft zijn grond.

In dit opstel wil ik summier uit de doeken doen waar mijn aversie t.o.v. (extreem)rechts vandaan komt.

Dat dit artikeltje kort na de jongste verkiezingen wordt geschreven is uiteraard geen toeval.

Rechts is meer dan ooit in het naoorlogse tijdperk in opmars, in gans Europa zelfs, zowel extreemrechts als het zogenaamd gematigd rechts waarvan de protagonisten toch nu en dan het extreme in hun rechts-zijn niet kunnen verbergen.

Om alles tot in het detail te be- en omschrijven, is er een lijvig boek nodig, geen beperkt blogje, maar ik doe mijn best. Het gaat immers slechts om mijn diepste gevoelens t.o.v. een bepaalde Weltanschauung.

Er zullen wellicht lezers zijn die er een totaal andere mening op na houden, maar meningen verschillen nu eenmaal. Misschien herkennen sommigen Het is geenszins mijn bedoeling om mensen te overtuigen, om dat te doen komen er soms op zondagochtend mensen aan je deur met een boekje dat “De Wachttoren heet”.

Maar nu ter zake.

Het denken in een bepaalde richting wordt gestuurd door meerdere factoren. Het milieu waarin je wordt geboren en waarin je opgroeit is er één van, en niet de onbelangrijkste. Je verdere ontwikkeling en vooral wat je daarmee doet is al even belangrijk. Ga je je eigen weg of blijf je in de slipstream van je (groot)ouders hangen. Een combinatie van beide is ook mogelijk, als je jezelf hebt kunnen overtuigen dat de weg van je (groot)ouders de enige juiste weg is.

De Grote Leider van N-VA is een goed voorbeeld van iemand die de ideologie van zijn (groot)ouders is blijven achterna hollen. Zelfs zijn oudere broer zegt dat BDW in de ideologie van het VNV is blijven hangen.

Laat mij in dezen eerst met mezelf beginnen, want om anderen te begrijpen moet je eerst jezelf begrijpen. Een mens trachten te begrijpen is dikwijls zo moeilijk dat men hem gemakkelijkheidshalve veroordeelt. Als mijn eerdere geschriften op veroordelingen neerkomen, dan heb ik ze tenminste, zij het summier, gefundeerd.

Ik kom uit een blauw nest. Mijn ouders zijn altijd liberaal geweest, maar zij waren eerst en vooral sociaal. Ik heb altijd het gevoel gehad dat zij bij de verkeerde partij zaten, want zeg nu eerlijk, het sociaal liberalisme zoals dat bestond in de 19^de eeuw is nooit meer echt terug gekeerd. Sommigen uit de jongere generatie liberalen van OpenVLD, maar bijlange niet allemaal, hebben mijns inziens toch min of meer de weg heropend naar een socialer liberalisme, maar dit ter zijde.

Ik ben mijn ouders niet gevolgd in hun gedachtegoed, voor zover zij dat al echt hadden. Ik ben hoe langer hoe meer naar links opgeschoven, precies omdat het sociale en het rechtvaardige alsmaar meer terrein verliest. Het individuele, de hebzucht, machtzucht, ten koste van alles en iedereen wordt meer en meer de standaardideologie. Je moet het bijna als een missie zien om tegen die stroom in te roeien.

Ik ben mijn ouders wel gevolgd in hun rechtvaardigheid, hun onbaatzuchtige hulpvaardigheid.

Thuis was het een komen en gaan van mensen van uiteenlopende nationaliteiten. Ik heb nooit één enkel negatief woord gehoord over deze mensen. Voor mijn ouders gold slechts één kwalificatie; het zijn allemaal mensen. Ik ben opgegroeid met de gedachte dat als je bekwaam bent om iemand te helpen, dan moet je dat doen, punt.

Tijdens mijn vele jaren als verantwoordelijke voor de vreemdelingendienst in een middelgrote gemeente, waar ik tientallen nationaliteiten ben tegengekomen uit alle windstreken, heb ik dan ook steeds deze moraal van mijn ouders voor ogen gehouden.

Als ik even een kleine zijsprong maak en denk aan politici die één van hun ouders zijn gevolgd en enkel en allen maar vanwege hun naam en afkomst aansluiting vinden bij een bepaalde partij, dan vraag ik mij dikwijls af wat hún echte drijfveer is.

Op gemakkelijke wijze een postje binnen halen?  

Neem bijvoorbeeld een Pieter de Crem, die het burgemeesterschap van zijn vader heeft “geërfd”. Hij mag dan wel enkele universitaire diploma’s op zak hebben en polyglot zijn, in feite is het één van de grootste paljassen van de wetstraat.

Dichter bij huis, nl. in de gemeente Kinrooi, heeft Jo Brouns in 2013 de burgemeestersscherp overgenomen van zijn vader, Hubert Brouns. Ik ken die man niet, hij zal wel zijn bekwaamheden hebben, maar hoe komt hij aan die burgemeesterscherp? Hij werd lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen in de plaats van zijn vader op de CD&V-lijst die de volstrekte meerderheid heeft. Om op die plaats verkozen geraken is niet echt veel voor nodig. Conclusie: door afkomst dus.

Ach, er zijn zo veel voorbeelden, in elke traditionele partij, denk maar aan Tobback, Lieten (dochter van oud-senator Lieten-Croes), De Croo, De Gucht, De Clerck, Eyskens, de kinderen van Karel Dillen, e.d.m.. Het zijn politieke familiebedrijven. Ik wil daarmee geenszins gezegd hebben dat het allemaal onbekwame paljassen zijn, maar ze hebben het toch maar gemakkelijk gehad om hun postjes te verwerven hetgeen dikwijls tot arrogantie leidt.

De mening en overtuiging van je ouders overnemen hoeft niet negatief te zijn natuurlijk, maar je een eigen mening vormen, ook al wijkt die ver af van deze van de rest van je familie bewijst net iets meer dat je zelf je overtuiging hebt gezocht en niet serviel die van een ander hebt overgenomen.

Tot zover kort de politieke context van mijn aversie tegen oerconservatief, ultraliberaal en soms racistisch en fascistisch rechts.

Er is echter nog een andere, en wellicht zwaarder doorwegende oorzaak van mijn aversie.

Zowel mijn vader als mijn moeder had het statuut van “Erkend Gewapend Weerstander”. Ook mijn grootvader langs moeders zijde had dit “Statuut van nationale erkentelijkheid”.

Het huis van mijn grootvader was een doorvoerhuis waar werkweigeraars, gezochte weerstanders en zelfs een Duitse deserteur een tijdelijk onderkomen kregen.

Mijn moeder maakte valse documenten, o.a. ausweise. Zij kreeg daarvoor het statuut van “Weerstander door sluikpers”.

Mijn vader ten slotte smokkelde wapens voor het verzet. Hij werkte bij de steenkoolmijn van Eisden (thans Maasmechelen). Soms smokkelde hij een wapen binnen de poorten van de mijn als dat bv. nodig was voor een ontsnapping van krijgsgevangenen. Vreesde men dat er verraad in het spel was, dan moest hij dat wapen ook weer mee naar huis nemen, waar toen drie Duitse soldaten waren “ingekwartierd”.

Het spreekt vanzelf dat zij met hun activiteiten grote risico’s namen met gevaar voor eigen leven en dat van hun huisgenoten, ouders, broers en zusters.

Ik ben daar altijd bijzonder trots op geweest.

Ik heb dus heel wat meegekregen van mijn (groot)ouders. Alles wat ik hiervoor heb beschreven heeft een grote invloed gehad op wat en wie ik vandaag ben.

Is het dan te verwonderen dat ik een aversie heb tegen nationalistisch rechts, tegen de erfgenamen van de collaboratie die zowel in het Vlaams Blok als in de N-VA zitten.

Een figuur als Filip Dewinter die zijn pure fascistische en racistische kretologie kan blijven spuien, daar heb ik enkel maar verachting voor.

Een figuur als Bart De Wever die van zichzelf vindt dat hij sociaal is, die ondernemers alles wil gunnen en zwakkeren slechts kruimels, die het nationalisme met de paplepel heeft ingekregen, en die nooit afstand heeft genomen van de collaboratie van zijn voorgangers van het VNV, in tegendeel zelfs, die kan ik enkel maar minachten.

Het verschil tussen beiden is slechts de verpakking. FDW is vuilgebekt, hij gebruikt woorden en doet uitspraken die BWD nooit zou gebruiken.

Beiden echter sluiten mensen uit, FDW vreemdelingen en BDW Walen en werklozen.

Beiden vinden in hun veralgemening dat die groepen welke ze uitsluiten behoren tot het profitariaat.
Beiden hebben een aversie tegen links en tegen vakbonden.
Beiden schurken zich graag aan tegen de kapitaalkrachtigsten.

Conclusie:

Mijn aversie tegen (extreem)rechts is niet uit de lucht gegrepen, maar is het gevolg van afkomst, opvoeding en verdere ontwikkeling.

Het rechts-conservatief-nationalisme van o.a. BDW heeft uiteraard dezelfde oorzaken, maar met dit verschil dat ik ben geëvolueerd en BDW is blijven verstarren in dat rechts-conservatief-nationalisme. (zie de uitspraak van zijn broer Bruno)

Is daar iets mis mee? Neen, niet echt, je kan natuurlijk niemand verplichten om in de ene of de andere richting op te schuiven, maar alleen de doden en de dwazen veranderen nooit van mening.